Voor zijn verjaardag kreeg hij een werkboek met tientallen schrijfoefeningen. Van kleuren op letter tot zoek-de-verschillen. Hij dook aan de eettafel en kwam pas weer tevoorschijn toen hij tien bladzijden verder vastliep op een rebus. Zoiets had hij nog nooit gezien, maar nadat ik één woordje voorgedaan had, had ook dat verschijnsel geen geheimen meer voor hem. En de opdracht waarbij hij vier woorden in moest vullen om met de eerste letters een nieuw woord te vormen? Die deed hij uit zijn hoofd om meteen het eindwoord op te schrijven. Eitje.
Ietwat jaloersmakend, die snelheid waarmee hij nieuwe dingen onder de knie krijgt. Hetzelfde geldt voor de eenvoud waarmee hij nieuwe woorden schrijft. Want waarom zou je mij ‘Margot’ noemen als ‘Magoo’ ook werkt? Weg met al die overbodige letters, terug naar de basis! Begrijp me niet verkeerd, ik hou van taal en al haar complexiteit, regels en uitzonderingen. Maar heel af en toe zou ik willen dat we alles door de ogen van een kind konden bekijken en het allemaal gewoon weer even heerlijk eenvoudig was. Volgens mij zou dat de ontdekkingsreis niet minder mooi maken.
